dinsdag 28 september 2010

Bestemming: Onbekend

Binnenkort gaan mijn lief en ik een paar dagen weg. Maar ik weet begot niet naar waar!
Het is een beetje een herhaling van wat er twee jaar geleden gebeurde, maar dan nu in omgekeerde richting. Ah ja, dat mijn lief twee keer 30 zou worden, dat zou niet kloppen, he. Deze keer is het mijn beurt!

Hij heeft al twee tips gegeven:
  • Boudewijn
  • 8
Bovendien weet ik dat het met de vlieger is (ik had het Ryanair-ticket per ongeluk zelf geboekt namelijk) en elke ochtend volg ik stiekem zijn ogen op het weerbericht in de krant, als ik vraag of het daar warmer is dan hier. Vandaag was het er bijvoorbeeld minstens 5 graden dan hier. Maar ik denk dat het vandaag overàl 5 graden warmer was dan hier!

Omdat ik zo gek ben op verrassingen wil ik in feite nog helemaal niet weten waar we naartoe gaan, maar als ù zin heeft om een gooi naar de precieze bestemming te doen: laat u volledig gaan!

vrijdag 24 september 2010

Peinzen over Brasil

Toen we jaren geleden in Brazilië waren, stond er vlak aan ons hotel in Rio de Janeiro een mannetje platen te verkopen. Zomaar, op straat, avond na avond. En zoveel platenmoois, daar konden wij natuurlijk niet zomaar aan voorbij gaan. Zeker wanneer dat mannetje in zijn mooiste, zangerige Portugees tegen ons begon te praten, was ik onmiddellijk verkocht. De douanebeambte op Zaventem keek ons wel raar aan toen wij daar met (quote) "Vinyl?!" (unquote) passeerden, maar hey, onze platencollectie was toch maar mooi weer uitgebreid.

Soms leggen we zo'n plaatje op ('t is te zeggen, vooral mijn lief doet dat, en ik luister gretig mee). Het zijn zo van die platen waarvan je in een peins-stemming geraakt. Niet slecht zo, met een koffietje in de zetel luisteren naar krakerig gitarengetokkel, en uw gedachten een loopje laten nemen met het moment.

Ik peins dan zo'n beetje over vanalles en nog wat, u kent dat wel. Vandaag peinsde ik over de bloggende vrouwen. Dat dat eigenlijk een soort van buurvrouwen zijn. Buurvrouwen waarmee je samen koffie drinkt, maar dan ieder aan een kant van de internetkabel. Soms is de stemming onnozel, soms is de stemming serieus. Maar het maakt nooit uit of uw tanden al gepoetst zijn of niet.

Gelukkig heb ik ook nog geweldige buurvrouwen van vlees en bloed, daar ga ik natuurlijk ook nog eens graag koffie mee drinken. Maar dan wel met gepoetste tanden.

Enfin, wie zin heeft om efkes mee te peinzen, druk op play:



donderdag 23 september 2010

Ho ho ho

Ja, jong, met dat weer begin ik precies al in kerststemming te komen.
Glühwein, iemand?

woensdag 22 september 2010

n°5: Naar de opera gaan

Hoe het met De Lijst is? Slecht, dus. 't Is te zeggen, de dingen die ik al gedaan heb, waren erg leuk, maar op minder dan twee maanden voor de vervaldatum heb ik nog maar 5 van de 29 dingen afgewerkt. Och ja, ik geef mezelf nog een jaartje extra de tijd. De lijst van 29 Dingen Die Ik Echt Gedaan Moet Hebben In Het Jaar Voor En Na Mijn Dertigste Verjaardag. Het is toch mijn lijst, tenslotte, nietwaar.

Anyway. Omdat onze buurman het schimmenspel tijdens L'Amour de Loin voor zijn rekening mocht nemen, konden we operaticketjes aan verminderd tarief op de (meestal nogal dure) kop tikken. Nu blijkt dat ik niet zo'n fan ben van opera an sich, toch vond ik het een heerlijke avond. Die prachtige zaal, mensen, die moet u echt eens met eigen ogen aanschouwen. Nog voor ik de zaal binnenschreed op de grote trappen -ah ja, want in een opera stap je niet binnen, dat heet daar schrijden- voelde ik me al net dat tikkeltje chiquer dan een kwartiertje ervoor. En huwelijksgewijs ook tof om al eens te oefenen, zo'n breed uitlopende trap.

En dan het sprookjesachtige decor, met al die wapperende gewaden, fladderende doeken en over elkaar schuivende decorstukken. Ik was blij dat het niet enkel om zingen draaide, want -eerlijk is eerlijk- ik snap niet zoveel van opera. De K van deze kunst is blijkbaar juist iets te groot voor mijn boerinnenverstand. Maar mijn buurman deed zijn rol natuurlijk geweldig goed - hij kreeg dan ook een bescheiden fluitconcert van mij, op het einde, bij het groeten. Volledig not done voor het beschaafde operapubliek, denk ik, maar dat zal me worst wezen.

Maar wat ik u nog vragen wou, wat is dat met dat weer de laatste dagen? De neuroot in mij kan daar niet tegen! Nylonkousen en winterkleedjes die zomaar naast mijn zomerjurkje op de slaapkamerstoel hangen? Ja, dat gààt dus echt niet, hoor. Beslis, weergoden, beslis!


foto's van het www, ik wwweet helaas niet meer van waar, sorry

donderdag 16 september 2010

De kleedjesqueeste

Vandaag ga ik met mijn mama en de Zus Die Graag Winkelt op zoek naar Het Kleedje. Maar er zijn een paar issues. Ik shop helemaal niet graag. Ik heb totaal nog niks in gedachten, geen idee, geen stijl, alleen een kleur. Ik ben nog niet op prospectie geweest. Het gaat niet warm zijn wanneer ik dat kleedje moet dragen, dus het mag niet te zomers zijn.

Anders bestel ik gewoon dit kleedje? Dan moet ik mij ook al niks aantrekken van mijn kapsel!

woensdag 15 september 2010

Rijk, rijker, rijkst

Onlangs vertelde ik aan een meisje dat ik vroeger altijd copywriter wilde worden. Pas toen ik het zei besefte ik dat ik die zin al bijna tien jaar niet meer had uitgesproken. Aan het begin van mijn studies wilde ik namelijk maar één ding: copywriter worden bij een hip reclamebureau. Maar gaandeweg besefte ik dat die hippe mensen met hun dure woorden en nog duurdere outfits totààl niet passen bij wie ik ben.

Dus liet ik het copywriter-idee varen en kabbelde ik maar wat mee op de stroom die ik mijn job noemde. Tot vorig jaar dus. En sindsdien mag ik het gewoon zeggen: ik schrijf. Ik bén copywriter - ook al is het dan niet in een retehip reclamebureau. Ik bén tekstschrijver. Door een of andere bizarre speling van het lot typ ik dingen in Word en krijg ik daar nog geld voor ook. En toen ik dàt vertelde aan dat meisje, toen voelde ik me de koning te rijk.

Maar ik kan me nóg rijker voelen blijkbaar. Want vanmiddag zat ik op zo'n knoestig kerkstoeltje in het midden van de indrukwekkende Kathedraal wat rond me te kijken. Te observeren. Naarstig te noteren wat ik zag, voelde, alles wat in me opkwam. En dat, lieve mensen, mag ik vanaf nu ook 'werken' noemen. Want ik mag gaan schrijven over '200 plekken die je echt gezien moet hebben in Antwerpen'!

beelden via www.dekathedraal.be 

maandag 13 september 2010

Soepdip

Vandaag aten we de heerlijkste erwtensoep, recht uit de diepvriezer van Bomma Patatjes.

En dan besef je plots dat die soep gemaakt werd door iemand die er nu niet meer is.
En dat je haar het recept had moeten vragen.

donderdag 9 september 2010

De Ondertrouw of Hoe We Elke Kans Om Ne Keer Chique Te Doen Met Beide Handen Grijpen

Onze trouw dat wordt niet:
  • Een duur, wit kleed
  • Rondzwaaiende servetten
  • Een paardenkoets
  • Een fotograaf die foto's neemt aan een fonteintje
  • Een dj die 'vermenigvuldigen!' roept
  • Een eetmarathon waarbij je halverwege reikhalzend uitkijkt naar je bed
  • Een make-upsessie om 6 uur 's ochtends
  • Dan om 7 uur snel naar de kapper
  • Stressy
Onze trouw dat wordt wel:
  • Lachen! En ons amuseren!
  • En een mooi kleedje, dat ik daarna misschien ook nog eens kan aandoen
  • Een gemoedelijk etentje met de dichte familie
  • Schminkloos
  • Stressloos
  • Omdat-het-zo-hoort-loos
  • Een goeie fuif waarop iedereen uit zijn dak mag gaan
  • Gewoon... gewoon
  • Maar natuurlijk ook speciaal
En onze trouw dat wordt ook: serieus genieten van elke stap in de voorbereiding. Vandaag werden we om 18 uur verwacht op het districtshuis voor de ondertrouw. Nu weet ik ook weer wat dat is (namelijk alle voorbereidende akten ondertekenen, de getuigen doorgeven, en plannen waar en om hoe laat).

En aangezien wij van plan zijn om elke stap in de goede trouwrichting zwààr te vieren, kocht ik mij van de week een schoon kleedje, en wachtte ik mijn -ahem- verloofde op aan de voordeur. Samen stapten we in onze chique kleren naar het districtshuis en daarna op de tram richting fancy restaurantje. Aja, zo een ondertrouw, een mens doet dat toch niet alle dagen, he!

O ja en wat mijn haar betreft? Dat werd netjes geverfd, maar ik heb de hele boel bij thuiskomst onmiddellijk weer zelf gewassen en gedroogd. Blijkt dat kapsters met Poolse roots toch een slightly different idea hebben over de afwerking van mijn kapsel dan ikzelf.

Ach ja. You can't have it all.

Voor de mensen die altijd zeggen 'dat het wel meevalt met mijn grijs haar'...

...dat doet het dus niet! Al sinds mijn zestiende niet meer!

Dus ik ga dat nu laten fatsoeneren en dan krijgt u straks of morgen deel twee voorgeschoteld: De Ondertrouw of Hoe We Elke Kans Om Ne Keer Chique Te Doen Met Beide Handen Grijpen.

zaterdag 4 september 2010

Het verhaal achter de foto


Deze foto namen we nadat we een vreselijk helse beklimming hadden gedaan over een supersteile berg vol steentjes zoals je links achter mij ziet. Er was eigenlijk gewoon geen pad op die berg, alleen maar een soort van spoor waaraan je zag waar je voorgangers gestapt hadden. En toen hadden we dus al een uur of zes à zeven gewandeld!

Halverwege die berg -die ik overigens bijna liggend ben opgeklommen uit schrik om achterover te vallen, en geen enkele boomwortel of grote steen om je aan vast te houden- heb ik mij op mijn gat gezet en leek ik wel een van die ezels die niet meer voor- of achteruit wilt.

Tranen met tuiten heb ik gehuild! En Sven -bijnaam: Mr. Hoogtevrees- moest MIJ troosten. Er was één rotsachtig uitsteeksel op heel de berg, en daarnaast zat ik, niet meer in staat te bewegen. Als je over de rand van dat uitsteeksel keek zag je alleen maar een diepe afgrond.

Ik was helemaal overmand door angst en hoogtevrees.  Toen ik daar zo zat wist ik niet wat doen. Ik kon niet terug, dat wist ik ook wel, maar vooruit, dat zag ik bijna nog minder zitten. En toch heb ik het gedaan. Plakkend tegen de steentjes heb ik mij naar boven gesleept, elke stap tellend, tot ik weer aan honderd was en terug van nul kon beginnen. Sven zei: "Komaan, liefje, tandenbijten, ik beloof dat het de moeite waard is daarboven, ik beloof u dat er een verrassing is!"

Ik dacht dat hij met 'een verrassing' het uitzicht bedoelde, of de voldoening die je voelt na het bedwingen van zo'n berg. Dus met trillende benen heb ik de laatste meters dan maar gedaan, in zijn kielzog. En plots, toen ik het niet echt verwachtte, waren we boven. Ik had echt gedacht dat ik het nooit zou halen. Maar het uitzicht was inderdaad spectaculair, en de voldoening was groot! Leuke verrassing, dacht ik, ik was zo blij dat we boven waren!

Maar toen kwam Sven voor mij zitten en hij kuste mij en hij vroeg: "Wilt ge met mij trouwen?"

Ik denk dat de eenzame wandelaar die een uur voor ons wandelde zich moet afgevraagd hebben waarom iemand plots op het idee kwam om luidkeels en meermaals "Ja, natuurlijk!!" tegen de bergen te roepen.

En toen kusten we nog eens en namen we deze foto. :-)

donderdag 2 september 2010

Speciale Woensdag

Soms moet een mens van een Gewone Woensdag al eens een Speciale Woensdag maken, met servetjes, mooi servies, wat kaarsjes en een leuk muziekje. Ook al staat er gewoon preisoep en spinaziestoemp met worst op het menu.

Zomaar, omdat het al zo dikwijls Gewone Woensdag is.