Gezocht: iemand

Hallo? Is daar iemand?

Ik fiets naar het werk en er is niemand op de weg. Ik kom op het werk en daar is ook niemand. Ik mail maar er antwoordt niemand. Af en toe neem ik de hoorn van de telefoon om te zien of ik nog verbinding heb. Ik heb al eens onder mijn bureau gekeken maar daar zit ook niemand.

Als ik thuiskom, is er meestal gelukkig wel één iemand. En meer dan hem heb ik eigenlijk niet nodig.

Maar gelieve na de kerstvakantie wel weer allemaal terug te komen, ok?

Beter een jarige buur dan een verre vriend

De man achter deze geweldige buurtblog werd vrijdag veertig. Onder het mom "we komen éventjes deze tekening binnenbrengen" slopen S. en ik binnen op zijn heel gezellige verjaardagsfeestje. Waarvoor dank!

Een klein kerstverhaaltje

Er was eens een klein meisje dat met een bootje ging varen. Ze had haar knuffel meegenomen. Die knuffel ging altijd en overal met haar mee. Het was een hele leuke zomerdag en ze hadden veel plezier. Maar toen het meisje over de rand van het bootje leunde om de grote vissen goed te kunnen zien, viel haar lieve leeuw -ploef!- in het water! Niemand kon het meisje troosten en tot op de dag van vandaag roept ze nog elke dag om haar leeuw.

Nu had dat meisje een oom die het zo erg vond voor het meisje dat hij vroeg aan een mevrouwtje om een nieuwe leeuw voor haar te maken. Hij had op de blog van het mevrouwtje gezien dat ze heel graag knuffels maakte. Dus werkte het mevrouwtje dag en nacht, samen met haar moeder, aan leeuw n°2.

Vanavond ligt er voor het kleine meisje een nieuwe leeuw onder de kerstboom. Hopelijk kunnen ze het goed met elkaar vinden en valt leeuw n°2 nooit of nooit overboord en leven ze nog lang en gelukkig...

Fijne feesten!

De Knop

Er zijn verschillende 'knopjes' die ik uit mezelf zou willen verwijderen. Zo is er de 'Help-Heb-Ik-Wel-Genoeg-Met-Iedereen-Gepraat-Op-Mijn-Feestje-Knop'. Of de 'Zou-Ik-Nu-Iets-Verkeerd-Gezegd-Hebben-Knop', nog zo eentje.

Maar de knop die ik het aller-allerliefste uit mezelf zou willen demonteren is toch wel de 'Oh-No-Heb-Ik-Het-Vuur-Wel-Uitgedraaid?!?-Knop'. Dit verschrikkelijke feature is nauw verwant met de 'Oei-Heb-Ik-De-Sleutels-Nog-Op-De-Deur-Laten-Zitten?!-Knop' en de 'Had-Ik-Dat-Strijkijzer-Nu-Wel-Uitgetrokken??-Knop'.
Dat is de knop die -als ik bijvoorbeeld een lekkere pasta maak voor een fietsuitstapje naar Zeeland, en de eerste afslag neem richting Nederland- in actie schiet. Dan krijg ik het benauwd, mijn ogen worden groot, en mijn hart slaat tien keer zo snel. Een buitenstaander zal het niet aan me zien, maar vanbinnen woedt een storm.

Even nadenken, even nadenken. Zag ik de blauwe gasvlammetjes nog nàdat ik de pasta al klaar had? Maar nee, dat zal wel in orde zijn. Nee, dat is niet in orde! Is S. nog in de keuken geweest, zodat hij het vuur misschien heeft uitgedraaid? Kan ik de buren bellen om te vragen of ze iets doen? Maar nee, niet meer aan denken. Jawèl, shit. Of heb ik het vuur dan misschien toch gewoon zelf uitgezet?

S. heeft intussen al in de mot dat er iets niet klopt. Hij heeft door de jaren heen een sensor ontwikkeld voor De Knop. Ik hóór hem dan al inwendig vloeken maar hij is alleen maar heel lief en hij pakt het rationeel aan. "Nee, ik ben daar nog voorbij gekomen, dat vuur was zeker uit. Zéker weten, echt waar!"
Naarmate de rit vordert en ik inwendig maar niet gekalmeerd geraak, slaat dat al eens om naar een geïrriteerd "Moet ik terugdraaien??", maar meestal verandert hij gewoon heel subtiel van onderwerp. En dat helpt. Soms. Na een minuut of dertig.

Maar als ik nu toch eens te weten zou kunnen komen hoe ik die bloody Knop voorgoed uit mijn systeem kon halen, dàt zou ik nu nog eens een Fantastisch Kerstcadeau vinden! Iemand nog een Engelse sleutel op overschot? Bij voorbaat dank.

Memorabele datum

Is het nu echt al 18 december? Ehm, waar is dat jaar naartoe? Waarom is het volgende week al Kerstmis?? Kan dat niet nog een weekje of twee uitgesteld worden? Als alle vrouwelijke lezers nu eens heel lieflijk met hun lange wimpers richting hemel knipperen, zou het kindeken Jezus dan niet nog even kunnen wachten?

Niet dat ik niet blij ben met vandaag, hoor. Achttien december is namelijk een Memorabele Datum. Een jaar of zes geleden haalde ik nù mijn rijbewijs (letterlijk na een stoomcursus van drie weken). Alweer vier jaar geleden zijn we op de achttiende in ons huis getrokken. Verdorie, ik zou er niet van schrikken als onze kinders later allemaal op 18/12 geboren worden. Ha!

Vandaag is dan weer iets minder memorabel. Had er iemand nog graag een doosje bacteriën voor onder de kerstboom gehad? Gratis af te halen, of als ik eens heel hard nies komen ze misschien wel rechtstreeks uw huis binnengedwarreld.

That's it for now, folks. Ik trek me terug op de zetel met een tas citroenthee bij de hand.

It's mihihihine!

Woensdag dan toch.

Ik weet het, het is zó'n simpel machien dat het lijkt alsof Sinterklaas himself een speelgoedversie in mijn schoen heeft gedropt, maar nee hoor, het werkt. Denk ik. Hoop ik. Dat zal ik woensdag weten. Maar ik ga er alvast vanuit.
Of ik ermee kan werken, dat is dan weer een ander paar mouwen (ha! ha!).

Maar in tussentijd: joepie!

Over bloggende Schorpioenen, of Schorpioense bloggers

Nu las ik laatst een comment bij een stukje van Esther waarin iets stond over consequent bloggen en de link met het sterrenbeeld Schorpioen. En ik dacht: "Ja! Misschien is dàt wel de verklaring waarom sommige bloggers het al jaren uithouden en andere amper drie weken!" Ter uwer informatie: Schorpioenen zijn heel volhoudend in zo ongeveer alles, en bijgevolg ook in bloggen.

En als ik dan even nadenk hoe dat met mezelf -een rasechte Schorpioen zonder de giftige, scherpe kantjes- zit, dan kan ik alleen maar concluderen dat het klopt. Ik ben op alle vlakken nogal standvastig: lief, job, kapsel, blog, vriendschappen, heel de reutemeteut! Saai he? Maar ik doe het allemaal voor u, beste lezer. Ik offer mezelf al vier jaar op voor een leven vol saaiheid zodat u hier bijna dagelijks uw koffiepauze kan komen doorbrengen.

Van enkele medebloggers weet ik alvast dat ze Schorpioen van sterrenbeeld zijn (nietwaar, Cyriel, Esther zelf en Coolinary?), dus nu vroeg ik me af: is het waar? Zijn er nog van die vasthoudende bloggers die Schorpioen zijn?

Of zal ik deze gedachte maar weer vast in het vakje 'kwatsj' klasseren?

Ik woon in Antwerpen en wij hebben echt alles in huis

Voor het geval u dat nog niet mocht weten. Het is echt waar!

Quickly sir, pack my box with five dozen jugs

Voor een opdracht voor de avondschool die moet resulteren in een gezeefdrukte poster ben ik op zoek naar zo kort mogelijke zinnen waarin elke letter van het alfabet minstens één keer voorkomt. De titel van dit stukje is er alvast een, hieronder zijn er nog twee leuke die u waarschijnlijk al kent:

The quick brown fox jumps over the lazy dog

Pa's wijze lynx bezag vroom het fikse aquaduct

Heeft u nog inspiratie? U had vast toch geen zin om hard te werken met dit koude weer en de gedachte aan de komende feestperiode. Misschien krijgt u dan wel een originele zeefdruk als laat nieuwjaarscadeau.

Misschien, zei ik he ;)

Inspiratie

Voor wie nog inspiratie zoekt om zelf zijn kerst/nieuwjaarskaarten te maken (doen!): kijk eens bij de verzameling van Roy Doty. De illustrator maakt elk jaar zelf zijn kerstkaarten en ik vind ze om van te smullen! Vooral de monochrome, lekker ouderwetse tekeningen vind ik heerlijk. (Bedankt, Drawn! )

Zo, en nu die ene man-met-baard definitief vertrokken is, kan ik eindelijk het kerstgerief weer van stal halen. Als u mij zoekt, ik zit op zolder. In een felgroene huisbroek met niet-bijpassend jasje.

Sarah en de huisbroek

Ik weet niet wat het is, maar als ik thuis ben loop ik 90% van de tijd in mijn 'huiskleren' rond. Dat is niet echt een pyjama, maar het is ook geen outfit waarmee je naar de winkel, laat staan het werk, zou gaan. Het is eerder een soort van H&M-stijl-joggingbroek, gecombineerd met een truitje en een vestje. Afgewerkt met mijn warme sloefkes of in de zomer met flashy flipflops een fantastische outfit, toch?

Het is niet dat ik het concept 'huisbroek' van thuis heb meegekregen. Mijn moeder ziet er namelijk steeds uit als een plààtje. Behalve op vrijdagvoormiddag want dan is het poetstijd, maar verder: picobello, die moeder van mij!

Ook nu ik dit eigenste stukje schrijf zit ik in deze schreeuwlelijke maar comfortabele kledij. Hoewel, lelijk is nu ook weer niet het juiste woord, want ik probeer net niét in het Ma Flodder-effect te vervallen. Maar de kleurencombinaties kunnen soms wel tegenvallen. En na een dag of drie durft zo'n broek er ook al eens uitgelebberd uit te zien aan de achterkant. En die enorme mannenzakdoek is ook niet echt een aantrekkelijk accessoire. Maar gemàkkelijk! O, jongens, het voelt zo heerlijk om na het werk die strakke jeans de slaapkamer in te zwieren en snel in een broek-met-elastiek te springen. Ik verheug me nu al op een zwangere buik, gewoon om 'm niet de hele dag in te moeten trekken.

Maar goed. Dat wou ik even meedelen. Zodat u niet te hard schrikt als u eens onverwacht bij mij langskomt. Mijn huisbroek en ik. Een goeie combinatie.

Achttien dingen die zeker helpen bij een winterdip

- eens goed slapen
- ondanks de tegenzin op tijd opstaan en vooruit met de wintergeit!
- niet moeten gaan werken
- handen uit de mouwen steken
- buiten komen
- het glas eindelijk naar de container doen
- dingen die al lang waren blijven liggen in orde brengen
- een leuke, fatsoenlijke stoffenwinkel vlakbij ontdekken
- de afwas wegwerken
- een Bouchée van Cote d'Or
- lieve comments van lezers die ik al kende
- lieve comments van lezers die ik nog niet kende
- een soort van oplossing vinden voor het probleem dat je had
- weten dat je eigenlijk alleen maar luxeproblemen hebt
- merken dat de dip al na een dagje over lijkt te gaan
- van de winterkou in een warm huis thuiskomen
- het laatste pakje mozarella in het winkelrek te pakken krijgen
- en misschien nog het meest efficiënte van al: een morele-steun-bij-de-deadline-tekening maken voor S.

What goes up, must come down

Herinnert u zich nog dat ik in zo'n opperbeste bui was? Dat alles leek mee te zitten? Dat het leven me toelachte en ik vrolijk terugzwaaide?

Wel, neem dat allemaal en draai het dan volledig in de tegenovergestelde richting. Het scenario (dat een Nederlandse producent echt wou indienen!) gaat op de vooravond van de indiening voor subsidie dan toch niet door. Er is kaartjesstress. Er is werkstress. Er zijn rare collega's. Het is koud. Het regent. Iedereen klaagt en zaagt, mezelf incluis. Ik wil een sjaal breien maar het enige dat ik doe is steken laten vallen. Ik wil knuffels maken maar ik heb geen tijd en belangrijker: geen naaimachine (ok, dat laatste hoop ik snel te veranderen). Ik wil vanalles tekenen maar het komt er niet van. Ik wil mijn haar laten knippen en mijn grijze haren weg laten verven, maar er lijkt altijd iets tussen te komen.

Om van het wereldleed nog maar te zwijgen. Want ik weet ook wel dat er ergere dingen zijn dan breinaalden en scenario's. Maar toch. Het is mijn blog en balen is toegestaan. Even dan toch. Balen, balen, balen.

En als u me dan nu wil excuseren, dan kruip ik even in een hoekje onder een groot, warm deken, ergens in a galaxy far far away. Tot over een dag of drie.

Kom-als-je-idool-feestje

Mensen, het was zo leuk! En iedereen had echt werk gemaakt van zijn outfit, waarvoor duizendmaal dank.

U mag zelf raden welke idolen vorige zaterdag allemaal in onze living stonden. En er zijn nog veel meer foto's getrokken door andere mensen, dus hopelijk komen er nog een paar updates van dit stukje!