vrijdag 30 mei 2008

Inspiratie


Sommige illustratoren zijn altijd weer een bron van inspiratie. En -ik zal het maar toegeven- gezonde jaloezie. Shit! Waarom heb ik dat niet bedacht! Dat gevoel.
We hadden het er gisteren nog over: soms is zo'n gevoel inspirerend en geeft het enorm veel kriebels om er zelf in te vliegen. Soms is het beklemmend en ontmoedigend en duwt het je hoofd tussen je schouders. De laatste tijd krijg ik weer kribbelkriebels in overvloed, dus snel even een ode aan mijn inspirateurs.

Van linksboven te beginnen, met de klok mee:

Inge, van Dinge. Ze maakt zo'n toffe eh.. dingen! En voor illustraties met collage heb ik altijd al een zwak gehad. Zeker samen met de mannen van Afreux (waar wij binnenkort trouwens op klasbezoek -klinkt zo lekker kneuterig he- gaan) een zalige combinatie.

Net ontdekt en al bij mijn favorieten: Samuel Ribeyron. Die tekeningen zijn gewoon té cute.

Dan a personal friend: ik weet niet hoe ik hem eigenlijk moet noemen, Steve, Khuan, Kei-Heung Caveman - Steve, kan je hier eens wat helderheid scheppen ;) maar hij maakt supercoole dingen.

Rechtsonder Klaas Verplancke. Waar het allemaal zo'n beetje mee begonnen is. Klassiek maar schoon.

Linksonder: Sabien Clement kan de mooiste pinguïns tekenen van iedereen! En nog veel meer.

Als ik vaak langs de site van Cosas Mínimas surf neem ik me altijd voor om mijn vaak overdadige tekeningen weer wat strakker en verfijnder te maken. Niet dat dat lukt, maarja. Dat hoeft misschien ook niet altijd.

En verder krijg ik jeukende handen van alle mooie, originele schetsboekjes die online worden gegooid ter inspiratie ende vermaeck. Dat van Illustrooper bijvoorbeeld. Maar zijn site wordt momenteel opgekuist en vernieuwd. Kom snel terug!

Tot slot laat ik me graag inspireren door mijn dagelijkse wandelingetjes door enkele websites (klik hier, hier en hier).

Class dismissed!

donderdag 29 mei 2008

In de categorie Sublieme Spreekwoorden & Gezegden:

Wachten op de bus valt echt niet mee
Als ge last hebt van den diarree

dinsdag 27 mei 2008

Wat ziet mijn oog?

Maar liefst één op zeven Belgen gaat zonder partner door het leven. In dit artikel lees je er alles over (hoewel, dat over laaggeschoolden en werklozen sla je maar over).

Nu wéét ik dat er onder mijn Allerliefste Lezers ook een aantal singles zijn: een paar prachtexemplaren dames en heren! Goeie marchandise! Degelijk van kwaliteit (had ik daar bijna kwalitiet geschreven: dat ook natuurlijk ;) en met een prachtige vriendenkring (ofcourse! moi!).
Dus daarom dacht ik: hej, misschien zijn er nog Allerliefste Lezers die ik niét ken en waarvan ik dus niet kan weten of ze single zijn of niet. En als ik de mensheid vooruit kan helpen en zo een beetje geluk in de virtuele rondte kan strooien, wat houdt me dan nog tegen?

Dus, menskens, waag uw kans! Mijn commentarenbox staat voor één keer open voor singles van divers pluimage. Sarahzegthallo wordt eventjes een virtueel café waar u kan afspreken met wat misschien wel uw toekomstig lief wordt.

Want potjes en dekseltjes enzoverder enzovoort.

maandag 26 mei 2008

Onverklaarbaarheden

Er zijn van die rare dingen die je niet kan verklaren, maar die toch zo zijn en altijd zo zullen blijven tot in het einde der tijden. Dingen die echt geen moeite kosten of geen weldoordachte reden hebben, maar die je toch altijd blijft doen.

Zoals S. die de ronde bovenkantjes van de plakjes kaas hardnekkig weigert te consumeren. Waarna ik ’s morgens een puzzel op mijn boterham kan maken met allemaal droge boogjes kaas en hij zijn brood kan beleggen met uiterst nette vierkante lappen.
Of ik die het haat om het gft-bakje leeg te maken. Het is zo idioot van mezelf en toch blijf ik steevast koffiefilters en etensresten bovenop/tussen/aan de zijkanten proppen van een inmiddels gevaarlijk balancerende hoop groente-, fruit- en tuinafval. Ik vrees nu al de dag van The Revenge of The GFT-bakskes.

Waar ik ook heel goed in ben, is het staren naar een stofje in de hoek/spinnenweb aan het plafond/stapel strijk die mee naar boven moet/schroefje dat er al weken ligt en waarvan ik niet weet waar het bij hoort/hoop rommel en er dan fluitend voorbij lopen. Dit vreemde gedrag kan twee redenen hebben.
Eén: ik ZIE het gewoon niet. Of beter: ik zie het wel, maar het wordt niet geregistreerd door mijn brein. Zie je wel, ik kan er ook niets aan doen. Blame my brain.
Twee: selectieve blindheid. Ik kan dagen door een rommelig huis laveren –intussen hardnekkig een lichtjes wanhopige S. negerend- zonder me ook maar aan één vuiltje te ergeren. Dan heb ik er gewoon eventjes geen tijd voor en dan schakelen mijn hersenen over naar een soort van eliminatie-van-niet-prioritaire-zaken. Wat handig is. Maar ook zenuwslopend. Want enkele dagen later maakt standje-eliminatie natuurlijk weer plaats voor standje-paniek gecombineerd met standje-wanhoop.

Maar verder zal ik u niet vervelen met mijn huishoudelijke gedachtegangen op deze manic Monday. Ik ga u gewoon veel sterkte wensen om de dag door te komen. I know I’ll need it.

vrijdag 23 mei 2008

Alle dagen van de week



klik voor groter

Opdracht: maak een reeks van zeven bij elkaar horende illustraties over alledaagse bezigheden van jezelf of een figuurtje, diertje, ...

Et voilà, check mijn agenda van een soort van brillenmeisje.

zondag 18 mei 2008

Weg

Mijn lief is weg. Vertrokken. Tenminste, voor een paar dagen. Sinds donderdagavond heb ik hem niet meer gezien, morgenavond is hij terug. Hij zit ergens in Engeland op een festival te luisteren naar bands in een bungalowpark. En ik ben drie dagen naar de Belgiese Kust geweest met mijn zus en haar dochertje van twee. Wie zei daar ook alweer dat ik niet rock 'n roll ben? Festivalletjes in bungalowparken? That's so last April.

Maar serieus nu. Dat eventjes weg zijn van elkaar, dat mekaar even missen, ik vind dat eigenlijk zo slecht nog niet. In het begin (ergens acht jaar geleden dus) zou ik smachtend en kermend op de grond hebben liggen wachten tot mijn lief terug kwam. Ook al was hij maar twee uurtjes naar de Colruyt. Maar het gaat beter en beter. Wat niet wil zeggen dat het slechter en slechter met ons gaat, for your information, integendeel!

Het blijft natuurlijk altijd leuker voor het lief dat zelf op reis is, maar er zijn hier ook wel leuke dingen te doen. De rommel een paar dagen laten rondslingeren bijvoorbeeld. Of ongegeneerd 's middags tv kijken en een superdut van twee uur doen (niet dat ik dat anders niet doe, maar nu zonder schuldgevoel ;). Uitgenodigd worden bij mensen voor de lunch. Om 2u 's nachts wakker worden in de zetel zonder dat er iemand in je buik zit te porren dat je beter boven verder slaapt. De krant helemaal voor mij alleen.

Dingen die je na acht jaar evident vond, krijgen tijdens zo'n Sven-vrije periode bovendien weer de volle aandacht. Okselhaarwildgroei en beenhaar waar je tirolervlechten in kon leggen konden in het verleden al wel eens ehm.. aan de aandacht ontsnappen. (Ja. Ja. Lacht u maar, daar, met uw Kersvers Lief. Nog even afwachten. We zullen wel eens zien hoeveel haar er op ùw benen staat over een decenniummetje. Als u een vrouw bent tenminste. Anders hoeft het voor mij écht niet hoor.)
Als je lief even uit the picture is, lijkt het wel of al dat haar daar net in één keer allemaal tegelijk is gegroeid! Morgenavond ben ik dus weer een wandelende Gilettereclame die like totally de goddess in zichzelf gerevealed heeft!

En het is ook best wel spannend, wachten tot-ie weer thuis is. En luisteren naar alle verhalen. En beseffen dat ik toch dringend eens mijn rock 'n rollpeil weer wat omhoog moet heisen. Of ook niet. What-ev-ah.

Mensen, mensen, ik zal toch blij zijn als het morgenavond is!

donderdag 15 mei 2008

Het leven is niet eerlijk of waar sommige mensen hun boterham met kaas mee weten te verdienen


Via Drawn! vond ik deze Yeondoo Jung: ik weet niet of Yeondoo een man of een vrouw is, maar deze Koreaan(se) weet dus zijn/haar geld te verdienen met het fotografisch namaken van kindertekeningen.

Man, man, ik wil ook zo'n job! Niet echt nuttig misschien, but hey, er zijn in mijn ogen dan ook maar weinig jobs die echt nuttig-nuttig zijn op wereldschaal.

Jobaanbiedingen in de commentarenbox. Dankuwel.

zondag 11 mei 2008

8


Vandaag worden wij acht jaar
Hoe kregen we dat toch voor elkaar! ;)

maandag 5 mei 2008

Soep


Die van mijn mama is toch altijd één keer lekkerder!

Jaja, over een maand moet ik alweer alles afgeven voor de jury dus nu alles aan hoog tempo afwerken. Opdracht: zoek een leuke kranten/tijdschriftenkop en maak er een illustratie bij.

Ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat mijn zussen en mama hier wel a thing or two in gaan herkennen. Denk 'kleed' en denk 'luster'.

Cheers!

vrijdag 2 mei 2008

Melancholie

Toen ik gisteren aan de geldautomaat stond, schoot me plots het idee te binnen dat mijn mama vroeger bijna nooit geld uit de muur haalde. Dat deed je toen gewoon nog bij de bank.
Het deed me denken aan de tijd dat peper&zout-chips een ware revolutie was. Dat er in de jingle van Vandenborre nog met geen woord over multimedia gerept werd.

En aan de tijd dat je je niet kon voorstellen dat iemand in de hele wereld zoiets spectaculairs als SuperNintendo Mario Bros. kon maken. Waah! Om van Mario Bros. 2 nog maar te zwijgen! Daar kon je voor- én achteruit gaan in een level, en niet alleen in een rechte lijn naar die vlaggenstok. En Mario Bros. 3! Woehoew! Een dino waar je op kon gaan zitten en die met zijn tong een supergrote worm kon opslokken? Wie verzint het, seg!

Toen we dat gisteren met mijn neefjes speelden (ja ok, bijna de hele dag, maar het was dan ook héél slecht weer) leek het wel of het rechtstreeks uit de prehistorie werd doorgestraald.
Maar dat vonden ze net superleuk, mijn neefjes. Weinig geweld, veel leukere levels, niet te ingewikkeld, geen overontwikkeld kaske dat je bijna niet meer in je handen kan houden. Gewoon: leuk, ouderwets, gezellig familie-entertainment. Ook geschikt voor tantes en nonkels. Die voor één keer in deze PlayStationtijden hun neefjes ook eens lekker kunnen afdrogen.